Ο καρκίνος του μαστού εμφανίζει σημαντικές διακυμάνσεις όσον αφορά τη γεωγραφική κατανομή των περιστατικών του. Στην Ελλάδα, εκτιμάται πως ο καρκίνος του μαστού κατέχει ενδιάμεσο επιπολασμό με θνησιμότητα της τάξης περίπου του 65% σε σχέση με εκείνον των Η.Π.Α., ενώ σε ασιατικούς πληθυσμούς, παρατηρείται χαμηλότερος επιπολασμός που φτάνει το 20% σε σχέση με εκείνον των Η.Π.Α.

Ο καρκίνος του μαστού φαίνεται να σχετίζεται με την ηλικία του ασθενούς με αναλογική σχέση καθόσον η πιθανότητα εμφάνισης αυξάνεται με την ηλικία. Πιο συγκεκριμένα, λιγότερο από 3% των περιστατικών καρκίνου του μαστού αντιστοιχεί σε γυναίκες ηλικίας μικρότερης των 35 ετών και περίπου 1% αντιστοιχεί σε γυναίκες ηλικίας μικρότερης των 30 ετών και αν και ασυνήθης σε νεαρές γυναίκες, ο καρκίνος του μαστού σχετίζεται με επιθετική συμπεριφορά και δυσμενή πρόγνωση. Ο καρκίνος του μαστού είναι πιο συχνός σε γυναίκες άνω των 50 και μόνο το 25% των καρκίνων του μαστού εμφανίζεται πριν την ηλικία της εμμηνόπαυσης και το 15% πριν τα 45 χρόνια. Η διαφοροποίηση αυτή στον επιπολασμό μεταξύ προεμμηνοπαυσιακής και μετεμμηνοπαυσιακής περιόδου αποτελεί ισχυρή ένδειξη της συμμετοχής των αναπαραγωγικών ορμονών στην αιτιολογία της νόσου.

Ο καρκίνος του μαστού προσβάλλει σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες, όπου ο μαστός υφίσταται την επίδραση των ορμονών κατά την εφηβεία και κατά τη διάρκεια των ετών της εμμήνου ρύσεως. Ένας ελάχιστος πληθυσμός ανδρών (μικρότερος του 1% παγκοσμίως) φαίνεται να εμφανίζει καρκίνο μαστού με την αναλογία καρκίνου του μαστού μεταξύ ανδρών και γυναικών από το 1975 έως το 2014 να είναι περίπου 1:120.

Στατιστικές μελέτες έχουν δείξει πολύ μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης αλλά και μεγαλύτερο επιπολασμό σε ομάδες πληθυσμών που ανήκουν στη λευκή φυλή.

Γυναίκες οι οποίες έχουν πρώτου βαθμού συγγενείς (μητέρα, αδερφή ή κόρη) με καρκίνο μαστού παρουσιάζουν 2 ή 3 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσουν συγκριτικά με τον γενικό πληθυσμό ενώ ο κίνδυνος σχεδόν πενταπλασιάζεται, όταν υπάρχουν δύο συγγενείς πρώτου βαθμού με καρκίνο μαστού στο οικογενειακό ιστορικό της. Ο κίνδυνος αυτός αυξάνεται περισσότερο εάν η συγγενής έχει νοσήσει σε νεαρή ηλικία και ακόμα περισσότερο αν παρουσιάζει αμφοτερόπλευρη νόσο.. Γονίδια γενετικής προδιάθεσης για κληρονομικό καρκίνο του μαστού είναι τα BRCA1 και BRCA2  τα οποία από κοινού είναι υπεύθυνα για τα 2/3 περίπου των οικογενών καρκίνων του μαστού ή το 5% όλων των περιπτώσεων.

Γυναίκες που έχουν ήδη εμφανίσει καρκίνο στον έναν μαστό τους, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν αμφοτερόπλευρο καρκίνο μαστού (μία, ανά 100 γυναίκες, ανά έτος).

Η μακροχρόνια χρήση τους στο πλαίσιο θεραπείας ορμονικής υποκατάστασης μετά την εμμηνόπαυση (>5 ετών) φαίνεται να αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού. Ο αυξημένος αυτός κίνδυνος, φαίνεται να εξαλείφεται δύο χρόνια μετά τη διακοπή της. Σε γυναίκες οι οποίες λαμβάνουν ορμονική αγωγή υποκατάστασης για περισσότερο από μία πενταετία, έχει παρατηρηθεί αυξημένος κίνδυνος για καρκίνο του μαστού.

Οτιδήποτε επηρεάζει την μακροχρόνια έκθεση στα οιστρογόνα, επηρεάζει και τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού. Για τον λόγο αυτό, εάν η εμμηναρχή είναι πρώιμη (<12 ετών) και η εμμηνόπαυση καθυστερημένη (>50 ετών), εάν μια γυναίκα δεν έχει τεκνοποιήσει ή γέννησε το πρώτο παιδί της σε ηλικία μεγαλύτερη των 30 ετών, η γυναίκα αυτή εμφανίζει αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την παρατεταμένη χρήση ορμονικής υποκατάστασης μετά την εμμηνόπαυση.

Η από του στόματος χορήγηση τους φαίνεται να αυξάνει ελαφρώς τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού στις γυναίκες κατά τον χρόνο της χρήσης τους ή λίγο μετά. Οι επιδημιολογικές μελέτες αναφέρουν έναν πολύ μικρό κίνδυνο για καρκίνο του μαστού σε νεαρές  γυναίκες  με  ιστορικό  μακροχρόνιας λήψης  αντισυλληπτικών (1,10 έως 1,50 ανάλογα με τη διάρκεια λήψης του αντισυλληπτικού) με τον κίνδυνο να μειώνεται με τη διακοπή της λήψης αυτών.

Ελαφρά αυξημένος κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του μαστού μετά από έκθεση σε ιοντίζουσα ακτινοβολία (100-200 rads) έχει επίσης τεκμηριωθεί κυρίως για ηλικίες κάτω των 20 ετών.

Η ακτινοθεραπεία πριν από την ηλικία των 30 ετών (συνήθως για νόσο του Hodgkin) αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού στη μετέπειτα ζωή αυτών των γυναικών (συνήθως 10-15 έτη μετά την ολοκλήρωση της ακτινοθεραπείας).

Μελέτες έχουν δείξει ότι ο επιπολασμός του καρκίνου του μαστού είναι μεγαλύτερος σε γυναίκες υψηλότερου κοινωνικό-οικονομικού επιπέδου, γεγονός που πιθανόν να συσχετίζεται με παράγοντες όπως η ηλικία του πρώτου τοκετού, που συνήθως καθυστερεί στην κατηγορία αυτή, και ο μειωμένος αριθμός των τοκετών.

Ο καρκίνος του μαστού έχει συσχετιστεί ανατομικά περισσότερο συχνά με τον αριστερό μαστό παρά με τον δεξιό μαστό (μεγαλύτερη συχνότητα κατά 5-10%) με συνηθέστερη εντόπιση στο άνω έξω τεταρτημόριο αυτού.

Τα οινοπνευματώδη ποτά αυξάνουν τη συγκέντρωση των οιστρογόνων στο αίμα και έχουν μέτρια συσχέτιση με τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού.

Η παχυσαρκία αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνο του μαστού μετά την εμμηνόπαυση, αυξάνοντας κυρίως τα επίπεδα των οιστρογόνων, διότι η μετατροπή των επινεφριδικών ανδρογόνων σε οιστρογόνα γίνεται κυρίως μέσα στον λιπώδη ιστό.

Η τακτική έντονη άσκηση κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής ηλικίας μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρκίνου του μαστού  μίας γυναίκας, κυρίως διότι μπορεί να καθυστερήσει την έναρξη της εμμήνου ρήσεως, να επιμηκύνει τον χρόνο μεταξύ των περιόδων και να ελαττώσει τον αριθμό των εμμηνοπαυσιακών κύκλων, μειώνοντας έτσι την έκθεση της γυναίκας στα οιστρογόνα.